Daar zat ik, stilletjes voor me uitstarend. Rustig en ongelofelijk geïnspireerd. 

Een fel vuur brandde in mijn buik. Langzaamaan sloot ik het boek. Het was zwaar en de inhoud voelde belangrijk aan.

Ik had het net voor een derde keer uitgelezen, het epische samurai boek: 'The Book of Five Rings'.

Blijvend kom ik terug naar de prachtige taal en de lessen erin en leidt het mij altijd terug tot de kern.

Het herinnert mij altijd aan wat er echt toe doet. Aan de Essentie.

Het boek eindigt, na Musashi zijn overwinning tegen aartsrivaal Kojirō, met deze diepe en mysterieuze passage:

"The world is always full with the sound of waves. The little fishes, abandoning themselves to the waves, dance and sing and play, but who knows the heart of the a sea, a hundred feet down? Who knows its depth?"

De samurai Musashi had het vaak over 'The Way', het Pad in het leven. Eerder een staat van Zijn en acties, dan echt een concreet en duidelijk plan. Discipline, gematigdheid en actie.

Als ik mezelf betrap op teveel comfort, inconsistentie en afleiding met de dingen die er niet echt toe doen, stel ik mezelf vaak de vraag: 'Ben ik nog altijd op mijn Pad?' 

Ik ben er zeker van dat jij weet wat jouw Pad is in het leven. Wat jij zou moeten doen, op zoveel vlakken.

Bij mij is dat discipline in het dagelijks leven, liefdevol mensen dienen en en diepe impact creeren op deze wereld.

Maar zo vaak worden we afgeleid, door 'The sound of the waves', en worden we de 'little fishes, who dance and sing and play'. 

Deze 'shiny' zaken, zoals overconsumptie (op alle vlakken) en gebrek aan discipline, weerhouden ons van 'knowing the heart of the sea'.

Dit is niet erg, de enige zekerheid aan consistentie is dat we soms inconsistent zullen zijn.

En da's ok... 

Maar realigneer jezelf verdomme terug met je Pad.

You know what you should be doing.

Liefs,

Christophe