Het is een winderige zomerdag, op het parkbankje in Gent. Nog aan het nagenieten van de kitesurf sessie de avond ervoor, kijk ik voor me uit.

Ik land helemaal, in het hier en nu. In dit moment, met alles daarin. De wind blaast door de ritselende bomen, de vogeltjes fluiten in de verte.

Er wandelt een oude man voorbij. Allebei kijken we naar de eendjes, waarna hij zegt: 'T zijn er veel al he?'

Hij komt naast me zitten en we babbelen wat verder. Het boek dat ik plande te lezen leg ik naast me op de bank.

Een random gedachte komt binnen, over hoe deze man in het 'moment' komt en ik dan eens terug moet om verder te werken.

Gelukkig kon ik deze vangen en me er niet door laten vangen.

En is dat niet zo vaak hoe het denken de overmacht neemt? Door ons te overtuigen van het belang van 'het volgende'?

Het moment, het belangrijkste en mooiste ligt zo vaak voor onze neus. Maar we kijken altijd maar verder.

Kan het zo gemakkelijk en simpel zijn?

Minder doen in plaats van meer?

Gewoon hier, waar we eigenlijk al zijn? In plaats van daar.

Ik geloof van wel, aangezien ik kon 'zijn' met René, de man van 85. En wat een schoon gesprek werd het.

Vele mooie verhalen passeren de revue: van het treinstation op het Zuid, de zoo in het Muinkpark, zijn 33 jaar als leraar en Elvis Presley.

Hoe je kiest te 'zijn' is alles, alleen maar altijd.

De schoonheid zit in de luisteraar.

Liefs,

Christophe